insan okuz olmasin 2. nesil yazar

çocukken tüp başlığıyla oynamayı çok severmişim. hatta annem tüp başlığını vermediği zamanlar fazlasıyla ağladığım söylenmekte.

cevaplaması zor olan sorulardır. örneğin;

şeytanı nasıl arkadan vurabilirsin?
ya isabet etmesse...

aşk, bizimle büyüdü,
küçücüktü senin yanında,
büyümeye hasretti benim yanımda...
yan yana geldik ve büyüdü aşk...
kocaman oldu,
kendini aştı...
geride kalan haline güldü,
dalga geçti ufak haliyle...
halinden o kadar memnundu ki,
öncesi ve sonrası yoktu...

doldurdu dışımızı, içimizi...
doldurdu, doldurdu...
ve dayanamadı aşk,
içimizden dışımıza taştı.
etrafa saçıldı.
artık ne sen yetiyordun ona
ne de ben...

itildik, yıkıldık...
birbirimize düştük...
sen suçluyordun beni,
ben suçluyordum seni...
aşk için kavga ediyorduk.
onun için birbirimizi kırdık,
birbirimizden nefret ettik...

aşk kendini şampiyon ilan etti...
ve iki mağlup vardı.
sen ve ben...
aşkın ayakları altında ezildik.
biz, onu yenmeli ve istediğimiz gibi yönlendirmeliyken,
o bizden üstün oldu...

bizi alt etti aşk...
şimdi ne sen varsın
ne de ben...
sadece aşk var.
hala korkusuz, hala doyumsuz...
ve hala kendine uygun kurbanlar arıyor,
dilediğince büyüyebilmek için,
altedeceği, yokedeceği...
tıpkı bizim gibi...

hafif tanıdık bir sözlüktür. ayrıca bende fazlasıyla cevap verme isteği uyandırmaktadır. en tepeye bakmamak için kendimi zorluyorum diyebilirim. güzel olmuş ama.