orta okula gidiyordum.. yeni alinmiş çizmelerimle dolaşırken başka bir modeli gördükten sonra başladı herşey.. çizmelerimden soğumuştum... o gördüğüm çok daha güzeldi. çizmeciklerimi elime alıp onca kat çıkıp, evin çatısına bırakıp,aşağıya inip çizmelerim yok anne diye bir balon haber vermiştim.annemin o anda babama söylemesi ve babam polis olduğu için, kızım nasıl oldu anlat demesiyle yüzümden anladığı, konuşmalarımdan, aptallaşmamdan çözdüğü, hadi kızım git çizmelerini sakladığın yerden getir demesi ile çatıya o kıpkırmızı suratla çıktığım, kesin farelerin bile halime kıçları ile güldüğü.. indirdiğimde annem bana inanmıştı ki, yüzündeki o anlam, aaaa sen mi sakladin demesi ve benim daha bir mahvolmam ve uzunca bir süre aile gündeminden düşmemem, babamım aklına geldikçe nerden geldi aklına deyip gülmesi,espiri yapması, beni bitirmişti... çok manyak bir durum eskileri yad ederken, 2 gün evvel, bu konuyu bir kaç kişinin yanında annemin açması, benim duymamazlıktan gelişim araya laf sıkıştırmam,ve şuda bir gerçekki okadar utanmışım ki annemle ikimiz bile olsak espiri yapabilcek boyutta olmadığım çocukluk yüz karam..
şükela: tümü
|
bugün
başlıkta ara