gözlemleyebildiğim kadarıyla ciddi anlamda yaşanılan aşk veya yaşadığı sanılan aşk akabinde veya ilişki sırasında, bazı tiplerde sıklıkla rastlanabilen durumdur. bunun bir marifetmiş gibilerinden dayattırılması şeklinde de bir genel kanı vardır. nedense insanların işte kalbimize gömdük icabında, yok ordan girdik burdan çıktık hepsi sanamıymış kahpe, gibilerinden giderleri olur ama 1 saat sonra git yine kendini jiletleme mertebesine ulaşmış, kafa yine bir milyon, yine gözler ağlamaklı falan.
şimdi eskiden bize anlatırlardı ben yavaş yavaş kavramaya başladım gibime geliyor bilmişlik olmasın. bir kesime boş gelecektir illaki bir kaç muhterem de çıkıp "sen ne anlarsın lan" gibilerinden hayıflanabilir ama yaş ilerledikçe sorumluluklar artar. ondan sonra bu tutumla geçtiyse bir döneminiz, geriye dönüp bakmak istemezsiniz. yani normal insan davranışının bu şekilde olduğunu düşünüyorum. bunun dışında kalan istisna durumları da yok değildir elbet. ama usta nasıl oluyor allasen 24 saat melankolik modda takılmak. hani içim yanıyor, ne yaşadığımı ben bilirim ayakları da bir yere kadar nihayetinde. bıraksan ölür de ama neyse çok atıp tutmak yersiz. herkesin iyi kötü böyle aşk maceraları vardır da, ne diyelim allah kurtarsın.
kişi şöyle ciddi anlamda bir can havli yaşarsa (allah korusun)o zaman görürüm ben. içten içe bir yanma o zaman oluşuyor, sonra ne ayşe ne kalır ne fatma. *
şükela: tümü
|
bugün
başlıkta ara