hep çocuk kalmayı istemek

şarkıyı dinlerken bir bok anlamamıştım. şöyle diyordu solist;
biz büyüdük ve kirlendi dünya. lan nedir bu, nedir bu diye düşünürdüm hep. ancak yeni yeni anlıyorum olayı.
aslında biz büyüdük diye kirlenmedi, kirli bir dünyada büyüdük. hep kirliydi içine sıçtığımının dünyası ve bizler o şekilde büyütüldük.
oysa ben çocuk kalsaydım * bu kirliliği görmeyecektin. büyüyünce sırf dünya kirli diye sen de kirlenmeyecektin.
cümlelerin tertemiz, kelimelerin sınırlı sayıda ama güzel olacaktı ve kimseyi incitmeyecektin. ben şimdilerde robdöşambr denen bir şeyi biliyorum. biliyorum ve telaffuz ediyorum.
oysa çocukluğumda domates bile diyemezdim. dodomes dermişim. yine öyle söylesem ya. mesela bakkala gittiğimde amca bi kilo dodomes desem. dovmeye kalkar beni. çünkü dünya da kirli, o bakkal da.
ipne herif! insan halinden anla biraz. çocukluğumuza özlem duyuyoruz heralde.

ayrıca ben sevgililerimden dert tasa kapmazdım hiç. evcilik oynardık, akşam yatar, sabah kalkardık. oyun bittimi umrumda olmazdı komşunun kızı. neden? tertemiziz çünkü. birbirimizin arkasından bir şeyler düşünmüyoruz. yalana ihtiyaç duymuyoruz. oysa şimdi.. binbir name, binbir yalan dönüyor. sonra üstüne üstlük yalan söyledim deniliyor yüzüne karşı.

bu sorun tamamen biz büyüdüğüüz içindir. dünya biz büyüdük diye kirlenmedi. kirli dünya bizi büyürken kirletti.

halbuki ben çocukluğumdaki selma'yı arıyorum şimdi. evcilik oynarken işe gidiyormuşum gibi yaptığım dönemde bana baybay koca dediği zamanları özlüyorum.
ben çocuk kalmak istiyordum, hep başarısız oldum. kimisi büyüdü, çocuk zihnini kirletti.
ben hala çocuğum. ve ben hep çocuk kalmak istiyorum. bir de senden çocuğum olsun istiyorum.

bak işte.. bu olay kirlilikten oldu. ben senden çocuğum olsun istiyorum diyebiliyorsam benim pisliğimdendir. küçükken ben baba olucam sen anne olucan derdim sadece. ne kadar manalı..