kız çocuğu

nazım hikmet ran tarafından 1959 yılında yazılmış bir şiir.

kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

benim sizden kendim için
hiç bir şey istediğim yok.
şeker bile yiyemez ki
kağıt gibi yanan çocuk.

çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.

"ey allah'ın kulları! oğullarınızı sevin! kızlarınız nasıl olsa size kendini sevdirir." hz. muhammed.

islam peygamberinin erkek evladı sevmeyi tavsiye etmesi, kızları dışlamak anlamında değil, kızların çok sevimli olduğuna bir göndermedir. kızı olduğu zaman o zamanki arap toplumunda diri diri toprağa gömülürken kızlar, o "ooo, babasının süsü geldi!" diyerek kızına zeynep ismini koymuştu.

masumluğu sembolize ettikleri söylenen lakin günümüz korku filmlerinden sonra masumluğu sembolize ettiklerine pek inanmadığım homosapienslerdir.

gecenin bir yarısı mutfağa su içmeye giderken kız kardeşimin halkadaki kız gibi saçlarını öne doğru atıp üzerime doğru koştuğu günden beri götümde meydana gelen dalga sayısında büyük bir değişiklik oldu desem bana hak verirsiniz sanırım. artık 3 buçuk değil 13 buçuk atıyorum...