victor hugo'nun en beğendiğim eserlerindendir. hugo, aydınlanmacı hümanizmin geleneğinde, suç ile ceza ilişkisinin insansız bir mıntıkada tartışılmasının anlamsızlığına işaret eder gibidir. onun kişisi, hayat ile ölüm arasındaki dar sınır çizgisinin üzerinde, geri dönülmez bir noktada durmaktadır. önünde bütün yolların sonu vardır: infaz. ve bu infazdan kurtulmanın tek ihtimali vardır: toplum vicdanından ya da yargıçlardan umabileceği merhamet. bir insanın ölüm kararı verildikten sonra ölümünün giyotinle acısız ve hızlı bir şekilde yapılacağı söylenir. ancak bu anın ne kadar acısız ve hızlı geçmesi önemli değildir. idam kararından kişinin giyotine götürülerek infazının gerçekleştirileceği saate kadar geçen sürede ruhun kaç kere ölüp dirildiği bilinemez.
şükela: tümü
|
bugün
başlıkta ara