başarılı bir abinin gölgesinde büyümek

hayat boyu kendinize ait hiç bir hayaliniz olmayacağının garantisidir bu. ilkokuldan üniversiteye kadar attığınız her adımda abinizle kıyaslanacaksınız ve ağzınızla kuş tutsanız dahi aileye yaranamadığınız gerçeğiyle yüzleşip gizliden abinize diş bileyeceksiniz demektir aynı zamanda.

daha dün gibi hatırlıyorum. ben ilkokul'dayım, abim tıpta okuyor. o allahın dağında doğup büyüdükten sonra doktor olmak her canlının yapabileceği bir şey değil. herkesin gözü onun üzerinde. memlekete gelişleri olay oluyor ve o siktimin yerinde herkes benden de aynı başarıyı sergilememi bekliyor. daha ilkokuldayım ulan ben. soranlara "pilot olcam ben, örtmen olcam ben" eblekliği sergileme çağımdayım. ne istiyorsunuz hayallerimden? nedir bu beni de zorla daha 10 yaşımda doktor olmaya ikna etme çalışmaları anlayamıyorum, anlayamıyorum. ve itiraz da etmiyorum. tipik bir şark çocuğu gibi boynumu büküp "doktor olcam" ben diyorum herkese artık. ama içimdeki çocuk aynı fikirde değil.

ilkokulda başarılı biri olduğum için henüz kıyaslanmamışım daha. ama ortaokulda köyden kente göçle beraber feci bir buhranın eşiğindeyim ve tüm derslerden sıfır çekiyorum. o zaman "abin şöyleydi" dönemi de başlıyor. "abin senin yaşındayken hep taktir alıyordu" diyor babam her karne dönemi. doğrudur, alır ama ırsi değil ki bu zeka mereti. hayır; zeka özürlü falan değilim. tek sorunum uyum sağlayamamak. (veya ben öyle diyorum neyse) alışamadım işte sittimin şehrine. kimseyi tanımıyorum, kimse beni tanımıyor. "abin şöyleydi, böyleydi" masallarıyla büyümeye devam ediyorum. içten içe bir nefret büyüyor abime karşı. oysa onun bir suçu yok. doktor oldu koskoca. arada geliyor, bana da hediyeler getiriyor hatta. seviyor zira. ama ben sevmiyorum yalan yok. kıskanıyorum lan işte her seferinde kıyaslanmaktan.

sonra liseye geçiyorum. orda daha büyük bir handikap bekliyor beni. artık meslek eğilimimi belirlemem gerekiyor. doktor olmak istiyorsam sayısalcı olmalıyım. matematikten zerre haz etmiyorum oysa. gizli gizli şiirler yazıyorum ben. edebiyat tutkum var ulan benim! ama kimselere anlatamıyorum bunu. illa doktor olmalıyım. birinci sınıfı sayısalda okuyorum ama 10 dersin 8'ini zayıf getirmeyi başarıyorum. 6sından devamsızlıktan kalmışım zaten. hocaların nerdeyse hepsiyle kavgalıyım.

zorla ailemi ikna edip sözele geçiyorum. çocuklar gibi şenim. hatta okulumu da değiştiriyorum. ertesi yıl okul birincisiyim. hayatımın ilk taktirini alıyorum. abimle kıyaslanmaktan biraz olsun kurtulmanın neşesi de var. bu kez de karşıma başka bir sorun çıkıyor. "doktor" olmanın sözeldeki karşılığıymış gibi düşünülen "hukuk" dilinde dolanıyor herkesin. avukat ya da hakim olmalıymışım ben. ulan diyorum içimden; bırakın da ben karar vereyim şuna! edebiyatçı olmak istiyorum ben. kafam ona bastığından değil, aşığım ulan edebiyata işte. ama bunu ne zaman söylesem yine bir abi kıyasıyla karşılaşıp susmak zorunda kalıyorum. ve son sınıfa geliyoruz artık. hala okul birincisiyim sözelde. ve herkes benim hukuk kazanacağımdan emin. içimden "nah" çekiyorum herkese, siktir çekiyorum. tercih formunun tamamını gizlice edebiyat bölümleriyle doldurup veriyorum öss sınavında. ailenin hala haberi yok bundan. hukuk kazanacağımdan o kadar eminler ki artık sevmeye başlıyorlar beni. ve sonuçlar geliyor. istanbul üniversitesi edebiyat! hem de ilk tercihimi kazanmışım. ben bayram ediyorum evdekiler isyanlarda. "oh be" diyorum, kendimi gerçekleştireceğim diyorum, hayat bu diyorum ve fakat derdimi kimselere anlatamıyorum.

hiç abim gibi düzenli hayatım olmadı benim. o akademik kariyer yaptı, ben formasyon bile almadan ayrıldım üniversiteden. o şimdi başarılı bir doçent, bense edebiyat mezunu bir reklamcı.

bunun adı nedir bilmiyorum ama; seneler sonra haykırmak geçiyor içimden; seviyorum abi lan seni. vallahi seviyorum. sen bunları hiç okumayacaksın biliyorum. ben şimdi bu yazının ardından senin web siteni bitirmeye devam edeceğim bir de. içimden geldi öylesine. sana hiç seni sevdiğimi söylemedim çünkü. ama şimdi olur da denk gelirsen öğren:
seni seviyorum abi, tıpkı küçük bir çocukken senin beni sevdiğin gibi!