kirmizi yanakli kiz 2. nesil yazar

aklı başında insan yavrularının ekşınlarıdır.

ulen o kadar bok yedim daha neyin sevmesi bu şeklinde bir biri ardına acımasızca inen tokatları izlemek de büyük keyif verir insana. yaşasın kötülük, nihaaaa! şarabım nerde hancıııı?

etrafınızdaki herkesi kaybetmek ve bunu söyleyecek insan bile bulamamak. kahvaltıyı yalnız yapmak mesela..

tek başına kalmışlıktır.
ben şahsen bizzat kendim durumudur.

bir de klasik bir geyiktir sorduklarında en büyük korkunuz nedir diye, yalnız kalmak derler.

kız çocuğunuzun psikolojik açıdan buhranlar görmesini ve sizden nefret etmesini istemiyorsanız yapmamanız gereken mevzu. iki dedikodu yapmak için çocuklara "hadi kızım hadi oğlum biz size kötü örnek olmayalım siz odaya geçin uslu uslu oynayın olur mu? " dediğiniz anda olay kopar. zaten avını sinsice bekleyen erkek çocuğu hadi aslı elimden tut der ve bu şirinlik gösterisi hem kızın duyguları ile oynamak hem de ailenin beğenisini ve saygısını kazanmaktır. tam bir erkek eytt be deseler de o piç bebenin * arkasından aslında içeride az sonra neler olacağını az buçuk tahmin etmemeleri büyük hatadır. avcı avına en en sinsi soruyu sorarak

- hadi aslı sen anne ol ben senin kocan oluyum.
+ tamam ama sen eve elinde paketler ile gel bende sana sarılayım.

dediği anda olay kopar ve gelişmeler birbirini takip eder. yapmayın etmeyin.

(bkz: gotik bir kız çocuğu tek başına ne yapar)

yaşamın asal kaynağı. topraktan geldik toprağa gideceğiz felsefesinin dayandığı nokta. aşık veysel'in dediği gibi "benim sadik yarim kara topraktır".

bulutların yoğunlaşmasıyla yeryüzüne damla halinde düşen doğa olayı.

çocuklarının ismini kafiyeli koymaya çalışan ebeveyn modelinin bir üst modelidir, kafiyenin ötesinde serbest yazımla isimlere şiirsellik katar.

hal ve hareketleri erkeği andıran,ona buna kafasına göre posta koyan,oğlum lafını sık kullanıp,erkek işi olarak nitelendirilen işleri yapmaya kalkan kızlar için kullanılan söylem.daha önce başlık açılmadığı için,acaba sadece bizim buralarda mı yaygın,kimse bilmiyor mu hengamesine düştüm.

kız çocuğundan bir adet erkek fatma yaratma isteği olanlar için yapılması şart olan davranıştır.sonucunun kesinleşmesi için mümkünse çocukluğun ilk on yılı içinde alınmalı ve akabinde erkek çocuğuna uygun hediyelerle bu eylem sürdürülmelidir.

avrupa'da 900 ile 1200 yıllarında hüküm sürmüş ve ağır tonozlarla yuvarlak kemerleri benimseyen mimari üslup.

danteli yırtılmış, çorabı kaçmış, makyajı akmıştır...
allah rızası için şarap parası toplamak istemiş bir lira alamamıştır...
ne yapsın depresiftir,sorunludur; tek başına kime dert yansındır; yazıktır...

mutlu olduğunda, hüzünlendiğinde, sinirlendiğinde vs içmek için herzaman bir bahanesi mevcut olan bünyenin, özellikle yemek sonrasının vazgeçilmezi, "istesem yarın bırakırım!" cümlesinin baş kahramanı olan merettir.
bırakılması için resmi günü, haftası bile olan; kampanyaları ve bilinen bunca zararına rağmen tiryakileri tarafından sevilen, şarkılara bile konu olan bir dosttur..

ayfer tunç kitabı.
saklambaç oynayan kaleye mum dikerdi. gazoz kapağı biriktirilirdi. dört ortalı harita metot defterleri, kırmızı mavi pelür kağıtlarla kaplanırdı. demirbank iyi günler diler, televizyonda uzay yolu, kaçak, tatlı cadı oynardı. mandolin kurslarına gidilir, bahçelerde, pikaplar çalınır, türk filmlerinde çocuklar 'size baba diyebilir miyim amca?' derlerdi.

orlon hırkalar ve jarse elbiseler giyilir, gümüş künye takılır, her yaşgününde fotoğrafçıda aile fotoğrafı çektirilirdi. hatıra defterlerine 'kalbin kadar temiz defterinden...' diye başlanır, anket defterlerinde 'ıssız ada' sorulurdu. 'evlenmeden olmaz'dı, telgraf çekilir, adana'ya çık aradan denirdi, çamaşırlar santrifüjlü makinede yıkanır, evlere divan kurulur, sokakta yoğurtçular gezerdi.

70'ler 'tutumluluk çağı'ydı, yanan iki lambadan birinin söndürüldüğü, kurşunkalemlerin bir arpa boyu kalana kadar kullanıldığı yıllar. ayfer tunç bir maniniz yoksa annemler size gelecek adlı bu kitabında cenazeden düğüne, okuldan pikniğe, telefondan faytona 70'li yıllarda nasıl yaşadığımızı anlatıyor. nahif yılları hayatımızın, biraz mağrur, biraz mahzun ve çokça mütevazi. *

artık eskisi kadar sık yapılmayan eylem, kanıksadık mı uçmayı ne?

ama yine de hoş ve nostaljik bir yönü vardı. uçak iner inmez kemeri çözüp bagaj haznesini açma izdihamı yerine daha bir insancıldı.